Dag 1 De Heenreis

Vanmorgen om 04:45 hebben we Caithlyn wakker gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat we nog niet op dinsdag weg zouden gaan, maar eenmaal nadat we dat hadden verteld was ze erg gelukkig en zeer vrolijk. Na het douchen en een miniontbijt (we hadden allen weinig trek) zijn we de koffers in de auto gaan doen.



Om kwart voor zeven volgde de rest van ons gezelschap. Kevin was ook mee om Kelly uit te zwaaien. Ook oma Tonny kwam nog even aangelopen. Caithlyn rende op haar af en riep " we gaan nu" we gaan".

Om 8 uur waren we op Schiphol. Op maandag hadden we al grotendeels ingechecked en met grotendeels bedoel ik dat we voor 6 man wel konden inchecken maar voor Andries niet konden we volgens ons niet direct naar de bagage drop off. Ik ben toen naar Doreen (medewerkster United) en zij heeft in de computer gekeken of Andries gewoon bij ons op de rij zat, dat was zo. Naar de bagage drop off.

Daarna zijn we naar het panorama restaurant gegaan waar Caithlyn lekker kon spelen.
Ook bij Kevin kwam het kind in zich los en die speelde en klouterde vrolijk mee.





Andries had een cappucino en was ervan overtuigd dat hij een zakje suiker erin deed, dit bleek peper te zijn. Dat was dus lachen, echter zoals het spreekwoord zegt:
" als er 1 schaap over de dam is volgen er meer" deed ook Marco een zakje peper over zijn cappucino. We hebben languit gelachen. Daarna zijn wij naar de Douane gegaan en is Kelly nog even bij Kevin gebleven om nog even samen te zijn. Nadat we de geurtjes hadden gekocht hebben we ons verzameld bij de Mac. Daar hebben we allemaal wat eten en drinken gehaald. Nadat ik eenmaal een hap van mijn McChicken had genomen bedacht ik mij opeens dat ik mijn medicijnen was vergeten. Wekenlang heb ik me druk gemaakt over het spuitwerk maar de pillen was ik dus vergeten. In paniek naar de dokter gebeld. Zijn ass. vertelde mij dat ze een recept zou printen en ik het daar kon komen ophalen. De doos had niet goed geluisterd want ik zat al op de luchthaven. Ze wist toen niks anders te zeggen dan dat ik dan maar in Amerika moest kijken of ik de pillen kon krijgen. Ze wist namelijk ook niet of ik de medicijnen op Schiphol zou kunnen krijgen. Ik ben toen maar naar de First-Aid gelopen. Enigzins in paniek maar ook bezweet kwam ik daar aan. Daar het verhaal over het slik en spuitwerk gedaan. Ook een proggie toch zeiden ze. Gelukkig hadden ze de pillen en zo kon ik toch met een gerust hart weg.

Zo snel als kon naar de gate want daar stond iedereen te wachten. Na de gebruikelijke vragen zijn we het toestel ingegaan en op weg naar Washington. De vlucht verliep goed.



Op de luchthaven van Washington zouden we 4 uur hebben, daar bleef maar weinig van over omdat we ruim anderhalf uur in de rij stonden en toen ook nog een hele tijd op de koffers hebben moeten wachten. Na een broodje en wat drinken gehaald te hebben bij Wendy's zijn we op onze vervolg vlucht gegaan.




De gezagvoeder melde ons dat het ongeveer een vlucht van 1 uur en 46 minuten zou zijn. Dit werd tijdens de vlucht toch verandert. Er was een zware onweersbui boven Orlando Airport en daardoor was de luchthaven gesloten. We hebben samen met een aantal andere toestellen rondjes gevlogen over Orman Beach (moet ik nog even checken). Uiteindelijk zijn we tussen de onweersflitsen in geland onder een luid applaus. Eenmaal op de grond kregen we te horen dat het toestel nog niet naar de gate kon want de grondmederwerkers mochten nog niet naar buiten vanwege het slecht weer. Ook dit heeft nog een half uur geduurt. Eenmaal uit het vlietuig hadden we snel onze koffers en hebben we bij Alamo twee mooie Nissan SUV's opgehaald. Daarna bij de Walmart de benodigde boodschappen gehaald en op naar de Villa. Wat een ongelooflijk mooi huis, echt helemaal geweldig. Van alle luxe voorzien. Uiteindelijk lagen we om 01:30 (usa tijd) in bed en zijn we in diepe slaap gevallen.